Çuditërisht i qetë, me zemër të shqetësuar,
I ndjej indet si grisen në çastin e takimit
Pasqyra e përjetshme e qiellit është shpërthyer,
për të marrë hiret tua të udhëzimit.
Të pres, i mbuluar me batanijen e jetës,
Dridhjet vazhdojnë, edhe pse fjala u dha më parë
Dera është e hapur për ty, në lëvizjet e frymës,
Zemra ime e grisur nga dita që nuk të kam pranë.
Shigjeta e qëlloi cakun, hirka duket në errësirë
Në dritën e hënës ka marrë formën e trupit
E di, ti e ke një vend në hijen e prerë
Nuk të kufizon heshtja, as peni i qefinit.
Do të mbulohem me ty nën dritën e hënës,
Do të rrorullohem në vorbullën e Qenies
Të shpalli të gjallë, në petalet e ëndrrës
Në këngën e lashtë dhe rrjetin e jetës.
Fani, të pret në çastin e lulëzimit
Kur pasqyra e qiellit të Muradit të duket
Për të marrë përkëdheljet e tua të bekimit
Për të endur në bazën që thuret.
