Intervistoi për Gazetën Frymëzimi: Ferdane Sahiti
Ukë Ibrahimi- i lindur me 29.05.1961 fshati Kopiliq i Eperm komunë e Skenderajit. Shkollimin fillor e ka ndjekur në fshatin Turiqefc, shkollen e mesme gjimnaz ne Skenderaj, fakulteti i edukimit ne Prishtinë programi fillor.
I punësuar si mësues nga viti 1984 deri me tani!
F.Sahiti: Si filloi rrugëtimi juaj si mësues dhe çfarë ju shtyu të zgjidhnit këtë profesion?
Ukë Ibrahimi- Që në fëmijëri e kisha ëndërr të bëhesha mësues, dhe e bëra realitet. Sot jam shumë i lumtur që kontribuoj në edukimin e brezave të rinj. Edhe pse në atë kohë ishte e vështirë, por vullneti për të punuar ishte shumë i madh. Sot kam 41 vite përvojë pune dhe ndjehem krenar, sepse puna ime është shpërblyer me arritjet e nxënësve të mi. Sot, shumë prej tyre janë doktorë, ekonomistë, profesorë etj.
F.Sahiti: Çfarë ndikimi ka pasur puna juaj në një zonë si Drenica, e njohur për traditat dhe komunitetin e ngushtë?
Ukë Ibrahimi- Puna e mësuesit në vitin 1984, në zonën e Drenicës (Kosovë), ka pasur një ndikim të madh dhe shumëdimensional, sidomos në rrethana të vështira politike, shoqërore dhe kulturore që e karakterizonin atë periudhë.
F.Sahiti: Si ishte dita juaj e parë në shkollë dhe çfarë vështirësish hasët gjatë periudhës së adaptimit?
Ukë Ibrahimi- Dita e parë e punës si mësues ka qenë shpesh një përzierje emocionesh të forta: krenari, frikë, përgjegjësi dhe përkushtim. Rrethanat e asaj kohe ishin larg idealeve mungesë infrastrukture, kushte të vështira ekonomike, presion i vazhdueshëm politik dhe përndjekje nga okupatori serb i asaj kohe, i cili përpiqej me çdo mënyrë të pengonte dhe të mbyllte shkollat shqipe.
F.Sahiti: Si ka ndryshuar procesi mësimor dhe infrastruktura shkollore gjatë viteve që keni qenë aktiv?
Ukë Ibrahimi- Në atë kohë, mësimdhënia nuk ishte vetëm proces arsimor, por edhe akt rezistence. Na kërkohej të heshtnim për historinë tonë, të anashkalonim gjuhën shqipe dhe të mësonim sipas kornizave që nuk përfaqësonin realitetin tonë. Megjithatë, ne mësuesit ishim të vendosur: mes rreshtave të teksteve zyrtare, ne u mësonim fëmijëve dashurinë për dijen, vendin, kulturën dhe lirinë.
Pastaj erdhën vitet e vështira të ’90-ave. Na përjashtuan nga shkollat tona, por nuk na përkulën. Nëpër shtëpi private, oborre e bodrume, ne vazhduam të mësonim. Me tabela druri, libra të kopjuar dhe orë të shkurtra mësimi – por me zemër të madhe.
Pas luftës, gjithçka ndryshoi. Shkollat nisën të rindërtoheshin, kabinetet u pajisën me kompjuterë, klasat me projektorë. Librat u ribotuan, kurrikulat u reformuan dhe mësuesit filluan të trajnoheshin me metoda bashkëkohore. Por përtej të gjithave, një gjë mbeti e pandryshuar: roli i mësuesit si udhërrëfyes i shpirtit, ndërgjegjes dhe dijes.
F.Sahiti: Si ka ndikuar bashkëpunimi me prindërit dhe komunitetin në procesin e mësimdhënies?
Ukë Ibrahimi- Komunikimi me prindër gjithmonë ka pasur një rol të rëndësishëm në suksesin e procesit mësimor, por ai ka ndryshuar ndjeshëm gjatë dekadave. Në të kaluarën (vitet ‘80–‘90), komunikimi ishte formal dhe i kufizuar. Sot, ai është më i hapur dhe më i lehtë – avancimi i teknologjisë ka ndikuar pozitivisht në këtë aspekt.
F.Sahiti: Cilat janë disa nga kujtimet më të paharrueshme me nxënësit tuaj, veçanërisht gjatë viteve të para të tyre në shkollë?
Ukë Ibrahimi- Ndër kujtimet më të bukura janë gëzimi i nxënësve kur mësonin diçka për herë të parë, letrat dhe dhuratat e thjeshta por me shumë kuptim. Por momentet më të paharrueshme janë përshëndetjet me nxënësit pas përfundimit të klasës së pestë (V).
F.Sahiti: Si ka qenë për ju të punoni me fëmijët që kanë nisur shkollën në një zonë rurale, dhe cilat janë sfidat që ju kanë shoqëruar?
Ukë Ibrahimi- Nxënësit e zonave rurale janë të veçantë. Edhe pse shpesh nuk kishin çanta të reja, libra të plotë apo veshje të ngrohta, ata kishin zemër të madhe, respekt të sinqertë dhe dëshirë të thellë për të mësuar. Vinin në shkollë në këmbë, në shi e borë, shpesh pa mëngjes, por me përkushtim të rrallë. Sfida më e madhe ka qenë varfëria e skajshme.
F.Sahiti: Çfarë ndikimi kanë pasur ndryshimet shoqërore dhe ekonomike në Drenicë mbi arsimin në këtë periudhë?
Ukë Ibrahimi- Gjatë Jugosllavisë, veçanërisht në fund të viteve ’80, arsimi në gjuhën shqipe përballej me presion politik, ndalime, censurë dhe kufizime përmbajtjeje. Drenica, si zonë rurale dhe e lënë anash nga investimet shtetërore, vuante nga mungesa e infrastrukturës shkollore, mjeteve mësimore dhe stafit të kualifikuar
F.Sahiti: Si e shihni rolin e teknologjisë në arsimin fillor?
Ukë Ibrahimi- Përdorimi i teknologjisë, rrjetet sociale dhe stili modern i jetës kanë ndryshuar mënyrën si të rinjtë e shohin mësimin. Megjithatë, arsimi në Drenicë ka ruajtur identitetin dhe qëndrueshmërinë, falë përkushtimit të brezave të mësuesve dhe përmirësimeve të vazhdueshme në politikat arsimor, po ashtu teknologjia është një mjet i fuqishëm, por nuk është qëllim në vetvete. Ajo duhet përdorur me maturi dhe kreativitet, gjithmonë duke ruajtur thelbin njerëzor të edukimit: ndërtimin e karakterit, mendimit kritik dhe dashurisë për dijen. Nëse përdoret siç duhet, ajo mund të bëhet një aleat i fuqishëm për përgatitjen e fëmijëve për botën e sotme dhe të nesërmen.
F.Sahiti: Çfarë cilësish mendoni se duhet të ketë një mësues i mirë klasor?
Ukë Ibrahimi- Cilësitë më të rëndësishme që duhet të ketë një mësues i mirë klasor janë:
• Durimi dhe mirëkuptimi
• Dashuria për fëmijët
• Aftësia për të komunikuar qartë dhe me thjeshtësi
• Aftësia për të ndërtuar marrëdhënie pozitive me prindërit.
F.Sahiti: Cila është këshilla juaj më e çmuar për mësuesit e rinj që po hyjnë në profesionin e mësuesisë?
Ukë Ibrahimi- Në këtë udhëtim, do të mësoni shumë nga përvoja, nga nxënësit tuaj dhe ndoshta edhe nga gabimet tuaja. Ky profesion me vete sjell emocione, ankth, përkushtim dhe shumë pritshmëri. Por po ndaj me ju një këshillë që për mua ka qenë më e vlefshmja:
“Mësoni me zemër, jo vetëm me dije.”
