Lebibe Zogiani-POEZI

BESO NË FJALËN E MIRË

Atë më të ëmblën

e shpirtit

më të ndriturën

Edhe kur mendon

se të harruan

nuk iu kujtohesh

më as në ëndërr

Beso edhe në heshtjen

e atyre që të duan

Dashuria më shumë

se fjalë

më shumë se dyshim

keqkuptim

për ata që i duam

dhe na duan

Bëhu ti më i miri

Zgjo ndërgjegjen njeri

sa herë që bie në gjum

Si e keqja dhe e mira

ka diku një fillim

Dashuria

i vetmi shpëtim

Duaj dhe fal

Me asgjë tjetër

nuk mund t’i falësh

më shumë dritë njerëzimit

Edhe në zhgënjimet

më të mëdha

mjafton ta kujtosh

Nënën Terezë

Për ta kuptuar secilin secilën

“Në vend se të mallkosh errësirën ndez një qiri”

Fjala më e ngrohta

më e ndritura

që mund t’i besosh

Dashuria

Qëndro larg gjithçka

që helmon

njerëzimin

Larg gjithçka

që mbjellë urrejtje

errësirë

frikë

E kush si fjala

e bënë këtë punë

më mirë

Ishte shpëtimi ynë

Edhe në kohët më të vështira

“T’U RRIT MENJA”

Thoshte gjyshim im

Është mallkim

Gabimisht kuptohet

si të qenurit i madh

Nuk rritesh por zvogëlohesh

Pa e kuptuar as vet

E thënë bukur e vërteta

Sa herë mbivlerësojmë veten

Dhe e ngrisim atje ku nuk mund ta mbërrijmë as vet

Humbim edhe atë që kemi

Të rritesh është më shumë

Se vetëm dëshirë

Lartësi do të thot

Të mbetesh me këmbë në tokë

Të lidhesh me rrënjët fortë..

GUXO TË MË QËNDROSH PRANË

Edhe kur të gjithë ikin

Për ndonjë interes

zgjedhin turmën

Jo vetëm atëherë

kur të gjithë do ta kuptojnë

se kisha të drejtë

me të vërtetën

të guxoja të jem unë

edhe me gjithë botën

kundër.