Kallnorët e dhimtës
Kam ikë një mijë herë nga l’kura
po nuk u ba m’u zhvesh nga plagtë
n’dhomën e mbytun n’mall
mbi kmishën e shpirtit tem
qielli i pasosun këqyrë veten
n’sytë e mi
-Mos më këqyr n’sy, i thashë
mytesh n’vetminë teme
horizontet s’i puth dot
po t’baj bé n’gur e n’dru
s’ka gja që mban vjerrun
mallin tem për ty
Stuhi m’derdhin n’buzë
dimnat që kanë ndërru trajtë
Kallnorët e dhimtës
ma mësuan kangën e vetmisë
bile, edhe vjeshtave me thinja
pranverave me zogj
ndiej hala dhimtën e ikjes tande
mbi vrragët e shpirtit që s’nxanë vend
Ta kisha ditë që kam m’u mbyt’
n’dallgët e mallit tem
kurm i fshehun i çuem peshë
të m’i vë mëllagë plagës që m’fle ndër thonj
kurrë prej baladave
s’të kisha lanë me dalë
me gjâmë t’kisha mblue, t’kisha qafë pa fjalë.
