Mbas luftnave, nji cung i zhytun në kujtime kam mbetë
Tu e lypë pikën e ujit maje gjuhës së shkretinës,
e dikur…
kam zgjatë duert, i kam mbërri retë që lodronin në qiell
E ua kam pi njatë shi, po etjen s’e kam vra
E kam kapë detin e fjetun, e gjakun ia kam thithë
Po etja mbrenda meje shuejtë nuk â’.
Kam kërku’ burime, kroje kam kërkue,
kodrat mbarë përmbys tu i rrotullue,
e qe, prapseprap etja nuk ka vdekë!
I rrënuem, me duer kah qielli kam ra
Kur nji za më tha:
“Ti bark nuk ke.
A nuk sheh që ta kanë pre?
Me zorrë zvarrë përtokë je”!
‘Tufë drite’/ 2014
