Fjalët e pista
Një ditë prej ditësh fjalët e pista u tubuan për herë të parë në një mbledhje. Nuk pati asnjë mungesë, erdhën të gjitha në orën e caktuar dhe në vendin e caktuar, pranë një grope të hijshme plehrash. Krejt fjalët e pista i gjeje aty, që nga ato më të pistat fare e deri te ato më pak të pistat si për shembull plehër, bajgë, trap e të tjera.
Kur e panë se ishin aq shumë, fjalët e pista qanë nga mallëngjimi:
– Na kanë shtypur, na kanë persekutuar!- thërrisnin disa me jargë nëpër buzë.
– Na kanë hequr nga lista e të gjallëve!- bërtisnin ato që s’i mbante fjalori.
– E kush pa, ato turiçkat serioze, ato fjalët e pastra!
– Na marrshin pleshtat fjalët e pastra! Ne jemi shakaja dhe lezeti! E keni parë si qeshin të tjerët me emrat tanë?
– Poo, pooo, të lumtë!
– Nuk guxon fëmija i shkretë të thotë një fjalë të pistë, sepse i vëllai apo e motra e kërcënojnë: “Ta tregoj unë te babi që fole fjalë të pista”!
– Tamam!- u hodh një fjalë që i vareshin qurrat nga hundët.- Dhe ky babi i edukuar, e kap çunin nga veshi dhe e qorton: “Po ti qurravec, pse flet fjalë të pista”?
Shumë syresh qeshën me fjalët e Qurrashes.
– Të jetë për këta biçim- prindër, fëmijët e ngratë mbeteshin pa mësuar asnjë fjalë prej nesh. Po bravo u qoftë atyre çunave më të rritur, rrugaçëve gjasme, që nuk i lënë të paditur!
– Çfarë trapësh këta prindër!- foli një fjalë shtatlartë sa një trap.- Po a e kanë vrarë ata mendjen se pse kacafyten e gricen aq shpesh fëmijët? Se nuk dinë të shahen me fjalë të pista, ja sepse! E si mund të shash, zonja të nderuara, pa na njohur ne? Kurse të mëdhenjtë për vete shqepen së shari dhe nuk rrihen kaq shpesh…
Fjala e Trapit u duartrokit.
– Ata u kanë hequr fëmijëve të drejtën për të sharë!
– E drejta për të sharë është një e drejtë universale!- ngriti zërin një fjalë me syze.
– Të lumtë palla, Qorre!- duartrokitën disa.
Qorrja e ngriti zërin më lart:
– Dhe sharjet arrihen vetëm nga ne, dora jonë!
– Dora jonë! Dora jonë!- ushtuan brohorimat.
– Motra, më thoni, – gërthiti një ndyrashe e mbuluar me leshra- a shahesh dot me ato fjalët e edukuara? Lesh! Kurse me ne, dorën tonë, shahesh sa ngopesh: pis, morrash, qurrash, trap, bajgë, pallosh…
Gropa e plehrave ushtoi sërish nga thirrjet:
– Dora jonë! Dora jonë!
Në fund mbledhja mori dy vendime:
– 1- Të luftojmë që të gjitha fjalët e pista, pa përjashtim, të futen në fjalorë!
– 2- Të luftojmë përditë me fjalët e pastra e t’i turpërojmë ato sa më tepër!
Që atë ditë nisi kryengritja e fjalëve të pista. Sulmi ishte i paparë sidomos në mjediset publike si sallë kinemaje, plazhe, autobusë urbanë, bilardo. Të tëra luftimet përfundonin me fitoren e fjalëve të pista. Fjalët e pastra kishin turp të ndesheshin me to dhe tërhiqeshin.
Nuk vonoi dhe fjalori banal dëgjohej ngado nëpër rrugë, sheshe, lokale, madje deri në sallën e Parlamentit. Fjalët e pastra sprapseshin nga çdo front beteje.
Të trimëruara nga fitoret, fjalët e pista u sulën drejt faqeve të gazetave. Sa më tepër ato përdoreshin, aq më shumë shiteshin gazetat. Armiku i tyre po prapsej edhe nga kollonat e gazetave. Kolonat e ushtrisë së tyre vazhdonin të tërhiqeshin.
Ishin ato, fjalët e pista, që sundonin tashmë. Ato kishin arritur që të përdoreshin lirshëm fare. Ja për shembull si takoheshin dy nxënës shkolle:
– E mo’ qurrash, pse m’i ke varur parafangot e veshëve? Ke ngrënë ndonjë katër?
– Jo, ore jo, por më palloi mësuesja.
– Cila, ajo surratpatatja?
– Jo, ajo hundëpatëllxhania.
– Hajt mo’ , mos e çaj fare!
Në këto rrethana, komanda e ushtrisë së mundur njoftoi se do të largoheshin përfare. Ato nuk mund të bashkëjetonin assesi me fjalët e pista.
Vetëm atëherë fjalët e pista i thirrën mendjes. Ato s’mund të jetonin kurrsesi pa kundërshtaret etyre. Ato ishin shumë më pak si numër. Madje edhe kur përdoreshin, ato futeshin midis fjalëve të tilla si përemra, parafjalë, lidhëza etjerë, që s’ishin aspak të pista.
Fati i betejës ndërroi papritur. Fjalët e pista u vunë shpejt në ndjekje dhe mezi e arritën ushtrinë kundërshtare. U lutën, u përgjëruan që t’i kthenin, por pa dobi.
Atëherë u ranë në gjunjë:
– Ju puthshim këmbët, kthehuni!
– Amani, mos ikni, ju hëngshim m…ashtu mjaltin!
– E shikoni?- gjegjën fjalët e pastra.- Edhe tani ju po flisni ndyrazi. Ju jeni të pandreqshme.
– Amani, ju puthshim b… ballin, vetëm kthehuni! As në fjalor mos na futni, as mos u shoqëroni me ne. Duam paqe.
Dhe fjalët e pastra i besuan dhe vendosën të ktheheshin.
Marrë nga libri me tregime për fëmijë “Shoku i Çimit”
