Shkruan: Leotrim Vladi
Në një kohë kur ankthi dhe pasiguria përjetohen gjithnjë e më shumë në këtë vend, një temë pikëlluese, pa dashjen tonë na shfaqet: vrasjet! Çdo ditë, lajmet raportojnë për aktet e dhunës që na trondisin dhe shkaktojnë frikë e shqetësim. Por, përtej titujve medial dhe numrave statistikor, është e rëndësishme të shohim thellë dhe të kuptojmë arsyet dhe pasojat e këtij fenomeni të trishtueshëm i cili po bëhet dukuri, për tu bërë ves i shoqërisë, me shpresë që të mos bëhet traditë e popullit tim. Jetojmë në një botë të cilën fatkeqësisht duhet ta ndajmë me vrasësit që janë pjesë e saj sikurse ne.
Por, nga pamundësia dhe pafuqia për ta ndarë botën në dy pjesë, ajo çfarë mund të bëjmë është që të rinjtë t’i ndajmë nga këta vrasës. Këtë mund ta bëjmë vetëm nëpërmjet një edukimi të përjetshëm që fillon qysh në fëmijëri dhe vazhdon nëpër kohë, kështu mund t’i formojmë ata në një mënyrë të qëndrueshme përballë sfidave. Duke i shoqëruar me prezencën tonë të plotë dhe jo vetëm fizike por në të gjitha shqisat dhe ndjenjat e tyre. Prindi nuk mund ta lëndojë fëmiun e tij, përveç nga naiviteti e injoranca dhe duke u preokupuar pas gjërave të kota të kësaj bote e si pasojë harron më të shtrenjëtit që e rrethojnë. E di që tingëllon çuditshëm por mendoj se prindërit janë fajtorët kryesor kur t’dashtunit e tyre përfundojnë pre e një mizori, sepse po ta analizoni pothuajse çdo rast që ka ndodhur është një e re e cila ka përfunduar në kthetrat e një grabitqari, nga i cili ajo duhej të paralajmërohej dhe të mbrohej. Fatkeqësia më e trishtë që mendja nuk e pranon është se si ata munden që me dorën e tyre ta dorëzojnë atë tek ai që ka një histori të errët.
Nëse babai dhe nëna nuk interesohen për fëmiun, askush nuk do ta luan rolin e tyre prindëror, as edhe shteti i brishtë të cilit dënimet e rënda i kanë filluar të i zbehen çdo ditë. Ndërsa populli si në rastet tjera është vetëm spektator që shtetin e sheh si diçka të ndarë nga vetja. Më e keqja, ato që na bëjnë përshtypje e na interesojnë më shumë janë çështjet mediale dhe sipërfaqësore sesa vet thelbi, njerëzorja dhe ndjenja që dikush në këto situata e përjeton. Problemet po i vrasin nga brenda të rinjtë çdo ditë, por më shumë sesa sfidat ata po mbyten në burgun e mendimeve, të prangosur nga prindërit e tyre, madje ata nuk i vizitojnë sepse janë të nxënë me gjithçka të “rëndësishme” që kjo botë i ka magjepsur.
Brenda oqeanit me pyetje e dyshime të botës së adoleshencës ata duan vetëm një përgjigje: “kur do të vije radha për ne, kur do të bëhemi të rëndësishëm për ju, sepse po helmohemi çdo ditë e mendjet tona të vogla s’mund ta përballojnë këtë oqean?” Po shpresoj që një ditë prindërit përveç emrit, nga prindërimi të marrin diçka që të bëhen vërtetë të tillë. Ndërsa ne si popull të reagojmë njëmend sepse po fundosemi dhe ende skemi filluar të notojmë. Mos harro se një ditë mund të goditesh edhe ti që po e lexon këtë, apo ndoshta veç se të ka ndodhur, sepse kur vritet një njeri i pafajshëm, është sikurse të vdes i gjithë njerëzimi.
