TI PO VJEN QË PREJ SË LARGU
Ti po vjen që prej së largu magji-plotë e dal-ngadal.
Ti po vjen që prej së largu dyke shkitur mbi lendina.
Nënë thëmbërzat e tua përgëzohet trendelina,
Shtrihet luleja mitare e zembakut qe t’ u fal.
E si shkon me hap te matur, më pushton një dhëmshuri:
Do të tretem të kullohem në kalim të këmbes s’ ate,
T’ i pushtoi i llaftaruar ato hapëza mëkate
Ndaj kalon mbi tufë lulesh madhërisht si yll i ri.
Dhe të qaj me mall të rëndë poshtë teje pa pushim,
Poshtë fillit të poleskës ku do shkeli kamba jote.
Të të shtroj nga dhëmbja ime një cudi prej pikash lote,
Një pluhurë të përvajshme vetëm dhëmbj’ e dëshirim.
Të m’ a shkelish hije- letë ! të m’ a shkelish mes për mes !
Të të shoh si më lekundesh me sy fjetur e fatuar,
Brënda lotëve të mija të të shoh të pasqyruar,
E pastaj le të venitem, le të hesht e le të vdes.
…………………………………………………………………….
TI BUZËNDRITUR NË STOLI
Nër ato male shtat-mëdhaja,
Nër ata pyje me fshehtësi,
N’ato mburima lozonjare,
N’ata shkëmbenj plot llaftari;
Ku fryn një erë pastërtije,
E vetëtin një bukuri,
E ritet malli posi deti,
E ndizet zemëra në gji;
Ku nuku duket asnjeri,
Ku vemi shpesh veç un’e ti
Ku djeg si zjarr, moj dashuri!
Ku ndrin si yll, moj perëndi
…………………………………………………
GREMINA
Ti sot as qesh, as qan,
Rri larg e qetë.
Në shpirtin tënd ti mban,
Një faj për jetë.
Një dashuri me gaz,
Siç fryu era.
E zure shpejt në çast,
E le përhera.
U ngrohe ashtu sa mund,
As shumë e as pakë.
S’të ndriu përdrejt në fund,
E bardha flakë.
Më ndriu, e griu e shkriu,
Ah mua zjarri!
U m’varrësh unë i ziu,
M’u buzë varri!
E nuk më dhemb aspak,
Një vdekje e gjallë.
Ndaj qava lot me gjak,
Si në përrallë.
Ndaj hoqa rëndë ashtu,
Gjer në greminë.
Llaftarën që më zu,
Për dashurinë.
Për dashurinë o Zot,
Që shemb një burrë.
Që s’e pat ndjerë dot,
Gruaja kurrë.
Që lind e ndritur krejt,
Bukuri plotë!
Me dritën drejtpërdrejt,
Nga drita jote!
Që qesh e qan, e zjen,
E s’jep të qetë.
E zjen e bren e shfren.
E s’vdes përjetë
