NJË NATË NGA NETËT PA GJUMË
Zgjohu, Kosovë! Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur –
zgjohu, oj! A po e ndien vajin tim?
A po sheh si t’i kam ngulur sytë
mu në zemër, mu në shpirt,
si t’i kam hedhur duart rreth belit
për të përqafuar, unë – ashti yt?
Zgjohu, Kosovë!
Prej degëve të mia të thyera kush po bahet,
këtë vatër kush po e lë?
Ç’janë këto gjurma gjaku që po shtohen
nëpër fytyrën tënde,
këto varre e murana që po sillen
rreth shtëpisë sime?…
Zgjohu, Kosovë! Zgjohu, nëna ime e dashur,
balli dhe emri im i shkelur –
Zgjohu, Kosovë!…
Sonte vetëm mbeta e –
në derë të oborrit askush më s’po më troket,
askush më, thua vdekur jam e harruar
në këto troje e suka gjaku;
thua më është shkimbur hisja
e mbyllur dera e konakut,
Zgjohu, Kosovë – flakë e hershme e ashtit tim t’pëlcitur.
Bota në ty le të kallet!
