Dynja dynja emnin po ia thonë, hafëz
E çka asht dynjaja, a thue dikush e di
Nëse mue m’dvete se çka asht
Kisha thanë m’u lanë n’pritje n’ashikni
Sabër bajka n’çeder e në bela
A quhet sabër hafëz edhe pritja
N’ihtimalin që kurrë me ardhë s’ka
Pritka ashiku stinëve t’përgjumuna t’jetës
Tuj rënkue i dërmuen prej mallit
Pritka me hajalin e vusllatit, pritka
Mjerisht kush pa ia kuptue hallin
Me kanë ashik hakik, hafëz
Kenka mesele e randë s’kenka mahi
Me prit për vusllat t’ashkut, hafëz
Kenka me pas sabrin Vejseli
Kenka me prit me ia pa nurin me vjet
Kenka me shku me e pa, e pa e pa m’u kthy n’prag
Kenka me dashtë e me kalue prej vedit
Kenka pa beden, sall me zahtin e tij me frymue bashkë
