Zamani kur afër i patëm ma t’dashtunin tonë, hafëz
U shkri si nji fluskë borë arbaini
E ranë sipër stufës t’kallun flakë t’verdhë
N’mungesë, zemrat na i shkrika e digjka mallëngjimi
Për t’tanë ashikat malli djeg, hafëz
Mu ka ditë shpesh edhe me m’ngri
Jam ba prush prej zevalit pa e pa
Hini i zemrës virane hala s’më asht shkri
N’kasnakun e quejtun jetë, hafëz
Kam vnu pëlhurën e quejtun dashni
Me pejt e shpirtit tem qëndisa yrrneqe përplot
Veç mallin me qëndisë s’më dulen kâfi
Kam ardhë në nji derexhe, hafëz
Sikur, as sabri i pishës s’më ban derman
Se këtij mallit tem që kall e ngrinë
As ai sabër i shejtnuem s’mun m’i ba dajan
