“Tue studjue dy shkollat letrare të Shkodrës, atê t’Etënvet jezuitë dhe atë t’Etënvet françeskanë, nuk ushqej qellimin m’e veçue e dallue veprimtarín e Shkdorës në lamije të letrësís nga ajo e Shqipnís tjetër dhe nga ajo e diasporës. Mendoj përkundrazi, me sqarue disá faza, pak ase aspak të njoftuna, të zhdrivillimit shpirtnuer, qi pasqyrohet në poezí e në prozë t’auktorvet shkodranë, faza veprimtarije qi ndikuen në letrësí së përgjithët të kombit.
Për shum kohë, Shkodra përfaqesoi letrësín gege. Sot jo mâ. Përfaqësija letrare e Gegnís, mbas ngjarjeve fatale të historís së fundit, i perkitte Kosovarve. Këta shpinuen kët nderë. Koha e ardhëshme do të na thotë a bâne mirë a keq. Sidoqoftë, tue ndërpré traditën e Buzukut, të Budit, të Bogdanit e të Kazazit (këta dy të fundit auktorë kosovarë), ata nga shkalla e prijsave e zbriten veten n’atë të ndjeksave. Mbasi, mbas gjase, ndiehen të kënaqun, na s’dijmë shka me thânë. Ase mâ mirë dijmë, por fjala, – për arsyet e njoftuna, – nuk na ecë sot. E nesërmja âsht në prêhen të Perendís.”
Marrë nga Vepra 5 – Ernest Koliqi, Syzime letrare, Shkrime kritike, “Dy shkollat letrare shkodrane”.
